”We hebben er een zooitje van gemaakt, Otto.” De monteurs van de zonnepanelen waren eindelijk bezig op het dak. De man van de planning kwam even kijken. ”We hebben het niet goed gedaan. Laat ik het maar eerlijk zo zeggen.” Daar was ik blij mee. En dat was genoeg.

Het leek zo simpel: wat zonnepanelen er vanaf om plaats te maken voor een dakkapel en ze daarna weer terugplaatsen erboven, erop en eronder en twee op het platte dak van de keuken. Op zich was het ook niet heel ingewikkeld, maar ze hadden het totaal verkeerd georganiseerd, zei de man. Maar ze gingen het nu afmaken. En ze zouden ervoor terugkomen op Goede Vrijdag. Dat had van mij niet gehoeven, maar nee, ze wilden het af hebben. Het had lang genoeg geduurd.

Daarna spraken we natuurlijk ook over de tegenslag in de levertijden van materialen. Dat groothandels lege magazijnen hebben en dat het vaak maar enkele onderdelen zijn die alles ophouden, maar dat je niet zonder kunt beginnen. Maar dat waren geen smoezen. ”We hebben het gewoon niet goed gedaan.”

In Engeland ontmoette ik ooit iemand van de Salvation Army die bij een afspraak te laat kwam, en vertelde waarom ze te laat was. Maar, zei ze erbij: ”Dat zijn redenen, en geen excuses.” Sindsdien gebruik ik die uitspraak vaak als ik wil uitleggen waarom iets mis is gegaan of me niet is gelukt, maar dat dat redenen zijn, en geen excuses. Ik had eerder kunnen vertrekken, beter kunnen communiceren, duidelijker kunnen uitleggen wat ik bedoelde, wel iets kunnen doen met wat iemand aangaf. Er zijn zo vaak dingen die ik anders had gewild, en waar ik zelf, soms maar ten dele, maar wel iets aan had kunnen doen.

Zo stond deze man van de zonnepanelen er ook in. Er zijn genoeg omstandigheden die begrijpelijk maken waarom het al vanaf november moest duren voor de panelen konden worden teruggeplaatst. Maar het had sneller, alerter en accurater gekund. Ik had te vaak moeten bellen met de vraag: ‘Wanneer gaan jullie iets doen?’ Eerlijk gezegd verdeelde ik mijn telefoontjes ook over de verkoper en de planner, zodat ze niet geïrriteerd zouden raken van mij. Al mochten ze van mij best wat irritatie voelen dat het zo lang duurde. Dit soort telefoontjes moet je doseren. We moeten er tenslotte toch samen uitkomen.

Wat moet je met dat verhaal van Goede Vrijdag, waarop Jezus aan het kruis sterft ‘voor vergeving van onze zonden’? Misschien dat we oprecht sorry leren zeggen. Niet omkleed met allerlei redenen ‘waar ik ook niets aan kan doen’. Maar dat we onze verantwoordelijkheid nemen voor waar we wel wat aan kunnen doen.

Dus praten de man van de planning en ik niet meer over hoe het gegaan is. Dat is geweest. Daar kan zand over. Op Goede Vrijdag kwamen de panelen op hun plek. En deelde ik worstenbroodjes uit. Blij dat de klus geklaard is. En blij ook met deze mannen. Ik zou ze zo aan je aanbevelen.

Dominee Otto Grevink is predikant voor Kaatsheuvel en de Efteling, Sprang-Capelle en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.