Eind jaren ‘50 van de vorige eeuw bestierde zijn vader een schoenfabriek in Kaatsheuvel. Na schooltijd moest Herman, amper 15 jaar, met zes paar schoenen vastgesjord op de pakkendrager, helemaal naar Raamsdonksveer fietsen om een bestelling weg te brengen. Toen wist hij het al zeker: ”Ik wil straks niet bij m’n vader in de zaak”.

Door Harry Hens

Wat hij dan wel wilde, wist hij op dat moment nog niet. Later zou blijken dat sociale en maatschappelijke betrokkenheid als een rode draad door zijn leven zou gaan lopen. Waarschijnlijk meegekregen van huis uit. Het Katholiek gezin van Gulik. Met liefst acht kinderen. Godzijdank is een priesteropleiding aan het seminarie aan hem voorbij gegaan.

Herman’s roots liggen dus in Kaatsheuvel. In de Schoolstraat om precies te zijn. Daar waar nu de van Beurdenstraat is. Hij moest nog 16 worden, als hem wordt gevraagd om lid te worden van Handbalvereniging Desk. Drie jaar later schopte hij het al tot bestuurslid en mocht zo meedenken over de organisatie, de sturing en alle randzaken binnen de gelederen van de club. Liefst 50 jaar was hij fanatiek lid.

De Werft

SMC, de Stichting Multifunctionele Centra en ondergebracht in De Werft, kreeg lucht van zijn ambities en vroeg hem zitting te willen nemen in het bestuur. 25 jaar lang deed hij dat met heel veel plezier. Vijf jaar daarvan was hij tevens voorzitter. Ook toen de Programmaraad van De Werft een beroep op hem deed om de jaarlijkse Tonpraat avonden een frisse boost te geven en organisatorisch op de kaart te zetten, was Herman de aangewezen persoon. Zijn kwaliteiten kwamen zo volledig tot hun recht. Zijn enthousiasme en bezieling waren in die voorbije jaren menigeen niet ontgaan. Het is 1990 als hij door het CDA wordt gevraagd als raadslid aan te schuiven tijdens de raadsvergaderingen in het Gemeentehuis. Even leek een vrijage met de VVD Herman te verleiden tot een onlogische overgang voor lange termijn, maar die was slechts van korter duur. Gelukkig voor het CDA. Want van 1994 tot 2010 was hij overtuigd en weloverwogen raadslid namens de plaatselijke partij.

Carrière

Maar voor Herman, eind jaren ‘60 in het huwelijk getreden en vader van twee dochters, moest er natuurlijk ook gewerkt worden om de schoorsteen te laten roken. Zo kwam hij met al zijn know-how op HBO niveau te werken in de bakkerij van de Coöperatie in Kaatsheuvel. Alle theoretische lesstof kon zo in de praktijk gebracht worden. Diverse complexe fusiebesprekingen resulteerden in een goed einde. Na de fusie van de Coöperatie ging hij werken bij van Rooij Paymans in Tilburg. In dezelfde branche. Herman hield van uitdagingen. Elk project opnieuw. Hij was geïnteresseerd in zaken met een grote verscheidenheid. Dus was een overstap naar het Distributiecentrum van Albert Heijn in Tilburg niet meer dan begrijpelijk. Ruim 25 jaar was hij er met veel voldoening productiemanager. Organiseren, delegeren, coördineren. Dat waren zijn voornaamste dagelijkse verantwoordelijkheden. Toen hij 60 jaar werd, nu weer 18 jaar geleden, was het tijd om vervroegd uit te treden. Even pas op de plaats in huize van Gulik. Genieten van de vrijheid. Genieten van familie, van huis en haard. Dacht Herman.

1100 leden

In een dorp kent iedereen alleman van horen en zien zeggen. Dat bleek. ”Nog dezelfde week stond er iemand van de KBO voor de deur. Of ik bestuurslid wilde worden”, herinnert Herman zich nog heel goed. ”Maar dan het liefst niet op de voorgrond, maar in de luwte”, antwoordde Herman. Dat had de man aan de voordeur waarschijnlijk niet goed gehoord, of Herman kon geen nee zeggen. Want uiteindelijk was hij van de 18 jaar lidmaatschap, liefst 9 jaar voorzitter van de Katholieke Bond van Ouderen. ”Toentertijd hadden ze 450 leden, inmiddels zijn het er zo’n 1100”, vertelt Herman met een bescheiden glimlach. De twinkeling in zijn ogen is duidelijk zichtbaar. Nog niet zo lang geleden heeft hij de voorzittershamer aan de wilgen gehangen. Om af te bouwen vult hij nu kosteloos de belastingformulieren in voor minderbedeelde mensen uit het dorp in. ”Vorig jaar rekende ik voor een mevrouw uit dat ze € 100,- terug zou krijgen”. Haar reactie was: ”Dan ga ik daar met mijn dochter eens een avondje lekker van uit eten”. ”Zoiets doet me goed. Daar kan ik nou echt van genieten”.

Onmisbaar

Nu, op zijn welverdiende oude dag, heeft hij van alles omhanden. Herman mag graag een kaartje leggen met vrienden. ”En met enige regelmaat hebben we een praatgroep met gelijkgestemde leeftijdsgenoten. We praten over de wereldproblemen, maar ook over de prijs van een pak melk, alles komt ter sprake. Een hapje en een drankje worden daarbij niet vergeten”. En op zaterdag koopt hij de extra dikke weekendedities van het Brabants Dagblad en van De Telegraaf. Om de plaatselijke, regionale en landelijke politiek van nabij te blijven volgen. Sociale contacten zijn volgens Herman onmisbaar. Zeker wanneer je onderdeel uitmaakt van de dorpsgemeenschap. Op de vraag wat hij vindt van de metamorfose van de dorpskern, nu weer enkele jaren geleden, heeft hij een uitgesproken mening: ”Ik heb destijds nog mee mogen beslissen over de beleidsvoering van het hele project. Nog ver voordat de eerste paal in de grond werd geheid. Ik vind het Anton Pieck plein een prachtig plein. Maar wel heel groot en met erg weinig groen. Als Raadslid had ik veel goede ideeën. Maar die werden helaas lang niet altijd uitgevoerd”.

Breed geïnteresseerd

Herman staat naar eigen zeggen midden in het leven. Hij vindt het belangrijk om te weten wat er leeft. ”Ik zeg altijd: Leven en laten leven. Iedereen is belangrijk. Ik heb een hekel aan mensen die zich meer voelen dan de ander. Allemaal uiterlijk vertoon. Dat zijn mensen die anderen een wil op willen leggen. Dan zijn ze bij mij aan het verkeerde adres”. Herman, na het tweede kopje koffie tot slot: ‘Ik ben heel tevreden over mijn leven. Ik zou niet weten hoe ik het anders had willen doen”.