In de week voor Pasen waren in het Ziggodome drie concerten van Roger Waters. Zij maakten deel uit van de This is not a Drill afscheidstour van de Britse rockmuzikant. In september wordt hij 80 jaar.

Door Jack IJpelaar

Roger Waters richtte met Syd Barret Pink Floyd op. Hij is politiek altijd nogal uitgesproken geweest en zijn optredens zijn dan ook doorspekt met teksten en filmpjes tegen de gevestigde orde. Niet iedereen is daarvan gediend en uitspraken die hij deed leidden ertoe dat zijn concerten in Frankfurt werden gecanceld en in Krakau (Polen) werd hij zelfs tot persona non grata verklaard. Dat betekent niet dat hij zich in zou houden bij de concerten die nog op de rol stonden. Integendeel: Vooraf aan het concert in het Ziggodome deelt hij het publiek mee: “Als je één van die ‘Ik hou van Pink Floydmuziek, maar ik kan Roger Waters politiek niet uitstaan’-mensen bent, fuck off naar de bar dan”. Het zullen niet de laatste spraakmakende teksten, uitspraken of filmpjes van de avond zijn.

Politieke statements

Maar we komen deze avond natuurlijk voor zijn geniale muziek. Waters is het muzikale brein van Pink Floyd, de band van de psychedelische rock. Deze afscheidstour is anders dan alle voorgaande concerten en best verrassend. Er is een groot podium in de vorm van een kruis in het midden van de arena en Waters, die met zijn 79 jaar nog opmerkelijk fit oogt, meldt zich telkens aan een zijde. Wat te denken van het openingsnummer. Juist dat nummer waar altijd mee afgesloten wordt: Comfortly Numb. In een arrangement met een koor. En... geen gitaarsolo. Er zullen meer verrassingen volgen. Zo is Waters nooit erg communicatief geweest met het publiek. Een enkele woordje tussendoor en dat was het meestal wel. Maar nu praat hij als Brugman. Bij veel nummers legt hij uit in welk stadium van zijn carrière het lied ontstond.

Pink Floydnummers beste van de avond

Het concert is een mengeling van Pink Floyd-materiaal en van zijn solowerk. Het begin, met Syd Barret toen ze nog op school zaten. Hij vertelt erover, je voelt hoe hij Barret miste als die niet kwam opdagen bij opnames en optredens. De nummers ‘Wish You Were Here’ en ‘Shine on you crazy Diamond’ waren een direct gevolg van het gemis van de op zo jonge leeftijd door drugs ontspoorde Syd Barret. De teksten en filmpjes van wereldleiders blijven ondertussen aaneengeregen verschijnen op de grote schermen. Het door de zaal zwevende varken ontbreekt niet en krijgt zelfs gezelschap van een vliegend schaap. ‘Brick in the Wall’ heeft een extra couplet gekregen met (natuurlijk) een politieke lading. Waters kruipt ook enkele keren achter de piano waarbij hij de teksten op de leesplank heeft staan. Toch blijven de Pink Floydnummers het beste van de avond met ook de meeste bijval van het publiek. ‘In the Flesh’, ‘Have a Cigar’, ‘Money’, ‘Run like Hell’, ‘Brain Damage’, en het prachtige ‘Us and Them’.

Briljant musicus

Als hij zich voor het laatst tot het publiek wendt, bedankt Waters een aantal mensen, waaronder zijn vrouw die hem altijd gesteund heeft. Hij klinkt emotioneel als hij vertelt over zijn twee jaar oudere broer die vorig jaar is overleden en aan wie hij het laatste nummer opdraagt. Hij speelt zelf op de piano waarbij er iemand naast hem staat die de teksten moet wisselen tijdens het spelen. Daarna verlaten de muzikanten vrolijk spelend het podium met een dansende Waters tussen hen in. Het is een afscheid van een briljant musicus. Met hem verdwijnen ook zijn politieke statements van het podium. Maar zijn tijdloze muziek zal nog heel vaak te horen zijn. Op de radio, en live gespeeld door sublieme tributebands. Gelukkig maar.