Tot aon m’n pesjóén werkten ik bij ’n ontiegelijk groôt bedrijf in Eindhoove. Meej vijf man zùrgde we vur de selaorisse van oonze werkneemers in zo’n twintig laande oover hil de wèèreld. ’t Moes ammel góéd uitgereekend worre en op tijd betòld – best wel ’n kerwaai. Ik droeg de veraantwoording en die aander vier deejen ’t werk.

Nie dè’k niks deej, hor. Es-t’r bevurbild iets uitgeleed moes worre aon ’t personeêl oover nieuwe wetgeving of zoo, dan waar ík de klòs. Duus dan zaat ik vur ’n beeldscherm of ik ston vur ’n zaol meej meense te waauwele. En dè gif niks, want ik ben van natuure ’ne waauwelèèr, mer d’r werkte bij oons meense uit hil de wèèreld, duus ’t moes ammel in ’t Engels. En dè was wél ’n prebleem. Es ik naomelijk aon ’t praote waar, dan schoot ’r aaltijd wel ’n flaauwekulleke dur m’ne kòp waor ik de meense meej kon laote laache. In ’t Neederlaands flap ik ’r dè zo mer uit, mer in ’t Engels gòi dè zo mer nie.

Duus ik prebeerde aaltijd onder dè Engels uit te koome. Bij ’n zuusterbedrijf moes ik ok ies ’n pròtje haauwe. Ik keek de zaol in en zaag nie al te veul buitelaandse snóéte. Duus ik begon meej: “Kan ’t in ’t Neederlaands?” ’t Víél meej: d’r wier nòr ’n vrouwke geweeze meej ’n Azziaotisch uiterlijk. Duus ik vroeg aon dè vrouwke: “Kande gij gin Neederlaands?” Ze hai al eên les Neederlaands gehad, zeej ze in ’t Engels. Duus ik zeej: “Witte wè, dan haauw ik mijn praotje in ’t Neederlaands; daor kande dan van leêre. En om ’t oe gemakkelijk te maoke, praot ik in mijn Wolluks dialect. Dè ligt heêl dicht teegen ’t Engels ‘aon’. Die Engelse zegge naomeluk ok ‘on’, snapte?” Daorop ríép-t’r ’ne meens vanuit de zaol: “Ik verstò dè wel, want ik kom uit Bork.”

Nao afloôp kwaam dieje meens nòr mijn toe. Hij stelde z’n èège veur en vertelde waor-tie vroeger in Bork gewônd hai. Nog gin honderd meeter bij mijn vandaon, mer jao, wel tien jaor laoter, duus ik kenden ’m nie. Hij vroeg ofdè ik efkes ’n bakske kwaam vatte op z’n kaomer. Duus ikke meej nòr boove. Kwaam ik me daor tòch op ’n kaomer terèècht – man, man! ’n Gigantisch buroo, ’n groôte vergaodertòffel meej ’nen hoôp stóéle d’r omheene, en rondom raome. Eên en al glas. In ’t internasjenaole bedrijfslèève ies ’t zoo: hoe meer glas, hoe hôgger de funcsie. Duus ik vroeg aon ’m: “Wè doede gij hier vur werk?”

“Ik zè d’n baos,” zeej-tie.

Moraol van di verhaol: ok ’nen Borkse kan ’t ver schuppe.

Ferdi Labordus (Baardwijks)