Onderweg naar mijn afspraak denk ik bij mezelf: ‘Ik ken haar maar oppervlakkig. Wie zou ze eigenlijk zijn? Zit er een mooi verhaal in?’. Mijn gevoel zegt dat het een pittige tante is, die veel te vertellen heeft. Amper een half uur later zitten we aan de koffie aan de keukentafel in haar appartement in een oude, onder Rijksmonumenten gerenoveerde leerlooierij Achter Den Ham in Dongen. Het bezoek, dat normaal ruim een uur duurt, loopt uit naar tweeëneenhalf uur. Het wordt niet alleen een boeiend, maar ook een heel verrassend en soms emotioneel gesprek over het leven en de dood. Dat moet ook kunnen.

Door Harry Hens

Psychologische test

Al op haar vijftiende vroeg ze zich af: ‘Wat heeft de wereld me te bieden’. Na de voltooide Havo wist ze het zeker: ‘Ik wil graag de verpleging in. Dat past wel bij mij’. Maar daar ging wel een psychologische test aan vooraf. ‘U bent afgewezen’, kreeg ze na afloop te horen. ‘U bent te sociaal betrokken’. (...) ‘Het moet niet veel gekker worden’, moet de uit Indische voorouders geboren Mieke Gerssen op dat moment gedacht hebben. Tussen haakjes: (Grootvader Johannes van vaders kant kwam begin vorige eeuw vanuit Lombok naar Waalwijk om bij TNO te komen werken). Van alles ging er door haar hoofd. Van ‘ik ben wie ik wil zijn’ en ‘ik ben helemaal mezelf’ tot ‘wat is nu eigenlijk de essentie van het leven’ en ‘hoe zou ik het anders kunnen doen’. Weg ziekenhuis, weg zuster Huppeldepup, weg enthousiasme. Een impulsieve ingeving zei haar: Volg je hart, ook na een teleurstelling. Omdat ze niet tot morgen wilde wachten wat ze vandaag kon doen, koos Mieke heel rationeel voor een MEAO opleiding. Met in haar vakkenpakket talen, aardrijkskunde en economie. Ziekenhuistermen als realiteitsleer en relativeringsvermogen kwamen haar juist nu uitstekend van pas.

Automatiseren

Het is 1986, ze is dan net 19 jaar, als haar de gelegenheid wordt geboden om in De Werft te komen werken. Ze voelde zich begrepen. ’Voor mij voelde het meteen als een tweede huis’, weet ze zich nog goed te herinneren. Haar eerste opdracht: automatiseer het complete administratiesysteem. Geen sinecure. Eenmaal gesetteld en enkele jaren later vroeg ze zich, ambitieus als ze altijd al was, hardop af: ‘Ik heb toch veel meer capaciteiten. Ik wil nog zoveel. Wil ik straks moeder worden van misschien wel vier kinderen? Fulltime huisvrouw. Vierentwintig uur per dag, 24 op 7. Of wil ik in mogelijkheden denken in plaats van in onmogelijkheden’. Haar onderbuikgevoel zei: ‘ik wil elke dag nieuwe keuzes kunnen maken’.

Secretaresse

Het leek wel of ze gedachten konden lezen in de directiekamer van SMS, Stichting Multifunctionele Centra in Kaatsheuvel. Want in 1992 liet de directeur weten: ‘Wij willen jou hebben. Jij wordt onze bestuurs- en directiesecretaresse’. Deze boodschap riep een nummer van Elton John in herinnering bij haar op: I’m still standing. Vrij vertaald: ‘Het is niet belangrijk wat anderen van je denken of vinden. Ga uit van je eigen kracht. Mieke is een mensenmens met een groot, warm en sociaal hart. Dat paste precies in de profielschets van deze alleskunner: Mensen ontvangen. Begeleiden. Organiseren. Plannen. Techniek. Oftewel het visitekaartje van de zaak worden. Ze hoefde er niet lang over te praktiseren. Ze ging meteen overstag.

Uitvaartbranche

We schrijven 2014. De jaren zijn voorbij gevlogen. Vier parmantige dochters, Emily, Maartje, Lynda en Noraly, vlogen mee. De oudste is alweer 21, de jongste 16. Ook zij hadden inmiddels hun plek gevonden. Mieke’s communicatieve kwaliteiten zijn niet onopgemerkt gebleven. In haar SMC periode had ze al voor zichzelf beslist: ‘Ik wil niet leven in een vast stramien. Geen huisje, geen boompje en geen beestje. Niet om tien voor acht ontbijten. Niet om vijf over half negen de kliko buiten zetten. Nee, werken met mensen, elke dag opnieuw. Een kwestie van improviseren. Prettig en geïnteresseerd omgaan met mensen is voor Mieke een vanzelfsprekendheid. Toeval of niet; Lowie, een huisvriend, nodigde haar uit op de koffie. Even gezellig bijpraten over het hier en nu. Maar die kop koffie werd, helemaal niet gepland, een langdurige zakelijk contract. De directie van SMC verleende alle medewerking. Zo’n promotie gunden ze haar van harte. Het werd een succesverhaal. Sindsdien is elke dag anders. Als manager uitvaartzorg en uitvaartverzorger regelt ze praktische zaken. Ze neemt mensen zorgen uit handen. Ze is er voor troost. Ze is oprecht geïnteresseerd. Ze biedt hen een waardig afscheid van een dierbare. Met haar empathische vermogen is dat voor haar heel normaal. Mieke werkt er nu alweer bijna negen jaar. En tot volle tevredenheid. Van Lowie en van zichzelf.

Mouwen opstropen

Gevraagd naar de invulling van haar sobere vrije uren zegt Mieke, alsof ze de vraag al verwachtte: ”Ik speel hier thuis gitaar. Maar ik luister ook graag naar muziek. Ik zwem tegenwoordig regelmatig. En om mijn fysieke conditie op peil te houden, wandel ik, als het even kan, tussen het stofzuigen en de afwas door”. En ze wil investeren in een nieuwe relatie. Hoe mooi kun je een positief gesprek afronden dan op deze manier. Dat het een pittige tante is, klopt inderdaad helemaal. Een sterke vrouw, altijd correct, die niet op haar mondje is gevallen en als het moet haar mouwen opstroopt. Los van dit alles heeft Mieke een nóg treffender slotzin voor eega’s met een te kort lontje: ‘Hou elkaar eens stevig vast. Kijk elkaar recht in de ogen en vraag je samen hardop af: Waar gaat het eindelijk over’. Het werkt!