Vruuger waar ’t heêl gewoôn dè ge thèùs introuwde. Duus toen ik geboore was, wier ik van vier kaante èùt in de watte geleed. Vural mèèn oopa hai iets meej mèèn, moogelijk omdè’k meêr haor hai es hij en net zo veul taand - ok gin.

Veul laoter, toen ik kos loôpe, naam-ie me meej nòr de bosse. ’t Waar ’nen èèchte netuurmeens en hij wies alles van veugeltjes. Dè waar nie gek, want hij kweekte zelf knòrries. Die verkòcht-ie òn Van Dijk in Tilburg, die laoter ’nen dieretèùn òn de Bredaoseweg zo beginne. Es-ie wè krap bij kas zaat, di-tie ’r wel ies ’n gèèl geverfde muus tuuse. Èèremoei mòkt vindingrijk.

M’n oopa en ik líépe dan nòr Jaonus Vughts, ’n boere-kefeej halverweege Loôn en de Kets. Dè hiette De Efteling, lang vurdèt die beston. Daor vatten-ie aanderhalf bòrreltje en ik kreeg wè ranja. ’t Leste bòrreltje dronk-ie op net vurdè we wir op hèùs aon ginge. Ik zij altij ’ne kwebbelèèr gewiest, mer oopa líét mèèn mer aonlulle totdè we bij ’ne groôten èèk waare, en toen slikten-ie deur wè-tie nog in z’ne mond hai en zeej: “Menneke, vanaf hier maagde gij pas beginne meej praote.”

Nòdderaand heb ik begreepe dè dieje slok vur onderweeges waar.

Veul laoter, in ’t bejaordehèùs, toen oopa steeds verder ingesneêuwd ròkte, bròcht ik ’m nog wel ies ’n mòtje jonge klaore. Die dronk-ie dan meej z’n maots - ieder hai z’n èège bòrreltje - slùrpend op. Mer dè leste slokske en dieje knipoôg d’rooverhinne, dè gò’k van m’n lèève lang nie vergeete.

Proost, oopa!

Tekst en illustratie: Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)