Ik zag de film Titanic van filmregisseur James Cameron in 1997 in een bioscoop in Breda. Ik zat op de eerste rij, dat was de enige plek waar nog een stoeltje vrij was. Nog nooit heb ik zo dichtbij gezeten. Ik zat altijd het liefste achterin bij films die – achteraf gezien – totaal niet in trek waren bij het grote publiek. Ik ben zelfs een keer keihard naar de bioscoop gerend, omdat ik te laat was voor de film ‘Howard the Duck’. Daar aangekomen had ik me verontschuldigd bij de vrouw achter de kassa. Die zei alleen maar: ‘Geen probleem hoor, we hebben op u gewacht.’ Bleek ik de enige bezoeker te zijn.

Maar toen de film Titanic in première ging was die maandenlang stijf uitverkocht. Ik heb drie uur lang met mijn hoofd achterover gezeten. Ik heb daarna nog weken zo rondgelopen, naar boven kijkend. Ik zat zo dichtbij dat de Titanic zowat vlak langs me scheerde. Sterker nog: de golven zorgden voor een nat pak bij de mensen op de eerste rijen. Ik riep nog een paar keer naar de kapitein: ‘Pas op, een ijsberg!’

We weten allemaal hoe het is afgelopen met het grootste passagiersschip ter wereld. Het ligt al sinds 15 april 1912 op de bodem van de Atlantische Oceaan. Heden ten dagen zijn er excursies naar het wrak dat al die tijd op de bodem ligt. Moet gezegd, het is weer eens een ander soort teamuitje dan paintballen of boerengolf. Je moet er alleen wel 250.000 euro de neus voor lappen. En dan stap je als succesvol zakenman in een Playmobil onderzeeër met onderdelen die her en der van de plank zijn gehaald, bestuurd met een Sony PlayStation Gamecontroller, dat op Bluetooth aangesloten moet worden. Neem daarbij in ogenschouw dat de Wifi op 3800 meter diepte niet altijd even best is en je kunt met een beetje gezond verstand enigszins inschatten dat het een riskante onderneming is, lijkt me.

Het is natuurlijk heel vervelend dat de Titanic nu permanten gezelschap heeft gekregen van een onderzeeër voor professionele ramptoeristen. En wie weet zullen er nu in de toekomst excursies worden georganiseerd naar het wrak van de duikboot die naar het wrak van de Titanic gingen kijken. Aan mij is dit alles niet besteed, ik durf niet eens zonder duikuitrusting in bad. 250.000 euro betalen om naar een wrak te kijken, die capriolen zul je mij niet zien uithalen. Voor dit soort excursies zou ik dus de Virtual-Reality-bril inzetten. Misschien is het een idee voor Disney om het wrak na te bouwen en voor de kust van Florida te leggen op 15 meter diepte. Is wel zo veilig.

Ondertussen rouwen we om het omgekomen vijftal, want ondanks die naïeve uitdaging is het verschrikkelijk verdrietig allemaal. Het woord ’ramptoerisme’ heeft hiermee letterlijk een diepere betekenis gekregen. Heel diep.