Es ge teegesworrig ziet hoe ze d’r èège gedraoge teegenoover de sterken èèrm – nie normaol mir. Dè hoefde wij vruuger nie te flikke. ’ne Groôte mond teege de plisie opzette konde wel vergeete. ’n Nèèf van me schold ’nen agent uit vur ‘verrekten boerelul’. Nou, dè hi-tie geweete! Hij moes vur ’t gerecht en dè kòsten ’m ’n pòr cente. D’r waare reegels en daor hadde oew èège mer aon te haauwe.

Es ’k zie hoeveul ’r teegesworrig op de fiets zonder licht rije – ’t ies lèèvesgevaorlijk. Toen reej de plisie nog op de fiets dur de straot. Reejde zonder licht? ‘Stap ’ns af!’ En dan gingde op de bon. Oew fiets nie op slot? Die wier opgepakt en die konde teege betaoling op ’t plisieburoo op koome haole. Toen was ’r nog respect vur alles en de plisie. Nou moete es agent om te beginne nie bang zijn. Ik kan me vurstelle dè ze thuis denke, es-ie nòr z’n werk gòt: es-ie nog mar heêl thuiskomt.

Mer dieje puinhoôp hebbe we tòch zelf geschaope. Daor worre teegesworrig prinsjes en prinsesjes geboore. Waor ies de tijd gebleeve dè d’n bùùrman oe onder oew kont mocht trappe omdè ge wir iets uitgefreete hai? Ge hoefde daor thuis nie oover uit te koome jaanke. ‘Dan zalde’t ’r wel nòr gemòkt hebbe,’ kreegde dan te heûre. Nou sleepe ze’m vur ’t gerecht.

Kreegde strafwerk meej nòr huis? Gin gemaauw; ge kont ’r nog extra bij krijge. Nou, nou heûr ik ’n onderwijzeres nog zegge: ‘Ik heb gewerkt op ’n school in ’n zoogenòmde beetere bùùrt, wòr ze ammel gestudeerd hebbe, en die weeten ’t. Ik droôm ’r ’s naachts nog van, wè’n gezèèk van die aauwlui! “Wilt u even gaan kijken of Keesje zijn jasje wel aanheeft tijdens het speelkwartier?” wier-t’r gebeld.’

Dur de aauwlui, de bùùrt en meej vertrouwe in’t onderwijs wiere we opgevoed. Zoo zoow ’t nou ok nog maage zijn, saome meej ’ne wijkagent. Meêr respect vur alles en iedereên – en zeeker vur de plisie. En die èèrme kijnderzieltjes, die kanne echt wel wè hebbe es ge d’r gin watjes van mòkt. Ze moete de militèère dienstplicht wir invoere, heûr ’k veul stemme opgaon.

Zelf heb ’k goeie ervaoringe meej de jeugd van nou. Gelukkig zen d’r meêr jongere die deuge es die nie deuge, mer daor schrijf ’k nou nie oover.

Toon Steenbergen (Waalwijks)