Aangenaam. Mijn naam is Margje Oerlemans-Laros. Onder leerlingen beter bekend als juf Margje, juffrouw, juf, JUUHUUUUFFFF of soms zelfs mama of opa. Inderdaad, ik ben leerkracht. Trotse leerkracht van groep 4 bij OBS Den Bussel. Graag neem ik jullie mee in mijn leven als leerkracht.

Het einde van het schooljaar is weer razendsnel gekomen. Ik word wakker als voor de laatste keer dit schooljaar mijn wekker net is gegaan. Ik denk terug aan de eerste schooldag. De leerlingen kwamen enthousiast, uitgerust en vol verwachting het lokaal binnen. Wat zijn ze gegroeid in een jaar tijd! Letterlijk de hoogte in door hun lengte. Maar ook sociaal-emotioneel en uiteraard intellectueel.

Ik kan me nog goed herinneren dat een paar leerlingen binnen kwamen als stille, teruggetrokken leerlingen, maar nu volledig opengebloeid zijn. Andere leerlingen waren erg afhankelijk en zijn nu een stuk zelfstandiger geworden. Wat gaat zo’n schooljaar snel voorbij. En wat kun je je als leerkracht toch betrokken voelen en gehecht raken aan de leerlingen. Vorig jaar vond ik het erg spannend om de overstap van groep 7 naar groep 4 te maken, maar wat heb ik genoten. En wat vind ik deze lieve kindjes geweldig!

De laatste ochtend is aangebroken. Ik ga niet huilen vandaag, neem ik me resoluut voor. Tijdens het binnen komen, zie ik sommige leerlingen glimmen en gniffelen van plezier, omdat ze een cadeautje hebben meegenomen voor de juf. Ik doe net of ik niet zie dat ze iets achter hun rug verborgen houden voor me.

We beginnen met het bedanken van de klassenouder. Daarna mogen de leerlingen één voor één naar voren komen om afscheid te nemen van de juf. Dat mag door middel van een hand en/of knuffel en eventueel het geven van een cadeautje. Wat uiteraard niet nodig is! (Maar wel enorm gewaardeerd wordt.) Tijdens het afscheidnemen, zie ik bij iedere leerling voor me hoe ze binnen kwamen en hoe ze nu vertrekken richting groep 5. Ik slik de tranen weg die opwellen in mijn ogen. Ik vind het belangrijk om iedere leerling de kans te geven om even afscheid te nemen. Tegen iedere leerling zeg ik nog iets persoonlijks. Af en toe krijg ik weer een brok in mijn keel als ik een hele stevige knuffel krijg en een leerling zegt dat ze me gaat missen.

Als iedereen aan de beurt gekomen is, spelen we een potje bingo. Eerst één rijtje, dan twee, dan een volle kaart. Uiteindelijk zorg ik dat iedereen nog een ‘prijsje’ krijgt. Hoe blij je een kind kunt maken met een snoepje. Heerlijk!

Toen gingen we pauze houden en naar buiten voor een heerlijk ijsje. Traditie op Den Bussel. Ieder jaar krijgt iedere leerling een heerlijk ijsje. En dan een andere geweldige traditie: met de hele school samen op het schoolplein afsluiten met het liedje ’Brabant’ van Guus Meeuwis. Arm in arm mee blèren met de muziek. Het geeft een verbindend gevoel. Ook hier heb ik het moeilijk met het onder controle houden van mijn emoties.

Eenmaal terug in de klas komt mijn favoriete deel: herinneringen ophalen. “Wat zal jij je blijven herinneren aan het afgelopen jaar” Ik ga iedereen af. “Alles”, zegt de eerste leerling. “Alles, alles”, zegt de tweede leerling. Ik ben benieuwd wat de derde leerling gaat zeggen: “Alles, alles, alles”. Ik moet lachen. Ik maak hieruit op dat ze een fijn jaar gehad hebben. Ik hoor ook het schoolreisje naar Toverland voorbij komen, de Eftelingdag, het thema ’Tijddetectives’, en zo nog meer. Als de laatste leerling zijn zegje gedaan heeft, vraagt een leerling: “uf, wat is jouw mooiste herinnering?”. “Mijn mooiste herinnering is dat jullie bij ons huwelijk aanwezig waren. Dat zal ik nooit vergeten. Het was zo bijzonder.” Ik hoor en zie bevestigingen om me heen. Ik merk dat de leerlingen in gesprek gaan met elkaar over die dag. Die speciale dag.

Als aller-, aller-, allerlaatste mogen de leerlingen over de rode loper naar buiten lopen, hun welverdiende vakantie tegemoet. Onder luid gezang en applaus verlaten ze de school. Daar gaan ze. Ik kijk ernaar en er loopt een traan over mijn wang. Mijn leerlingen, mijn klas. En ik mocht hun juf zijn. Hun trotse juf.