Er moet mij even iets van het hart. Donderdag jl. reed ik 13.15 uur langs de Efteling en was op weg naar de revalidatie. Er stond een personenauto in het gras met de voorruit compleet gebarsten. Er stond een rolstoel naast de auto. Toen ik op de terugweg weer langs de Efteling reed was het 16.00 uur. De personenauto stond er nog steeds met twee mensen naast de auto waarvan de man invalide. Ik stopte en vroeg of ik iets voor ze kon doen. Het eerste wat de mensen zeiden: ”U bent de eerste die stopt en aan ons vraagt of u iets kan betekenen”. Het bleek dat de mensen op weg waren naar een dagje Efteling. Om 10.00 uur stonden ze daar al met hun auto na een ongelukje met de slagboom. De sleepwagen was onderweg.

Zoveel verkeer dat er dagelijks rijdt op deze weg.

De boodschap die ik zou willen overbrengen: laten we iets meer naar elkaar omkijken. U kunt wellicht even stoppen in zo’n situatie, even vragen of men iets nodig heeft. Het kost ons niets. Het is een klein gebaar maar van grote betekenis.

Vriendelijke groet,

Samantha Pronk