Onderlest waare-me bè meense oover de vloer. We han gegeete en es toetje kwaam-t’r ’n fles limoncello vur d’n dag. Nou, die hi meêr boove de glaoze gehange es dè ze op tòffel ston, kan’k oe vertelle. Ge hat oewe leste slok nòg nie durgeslikt of ze won oew glòske alwir vulle. Ik moes òn meen oopa dèènke, want dòr ha gin grôtter verschil kanne zèèn es mi hum.

Oopa en ooma han d’n oorlòg bè vol bewustzèèn meejgemòkt. Dieje kwaoie tèèd ha zoo z’n spoore nògelaote. De kender kwaame noôt niks tekòrt, mer ooma dùrfde nòg ginne lipstick vur d’r èège te koôpe. Oopa werkte zo veul dè-tie gin tèèd ha om de verdiende cente ùt te geeve.

Nò z’n pesjóén is oopa z’n èègen ’n heêl klèèn bietje meêr gòn gunne. Hij vatte vort iederen aoved eên bòrreltje: cetróénbrandewèèn van Henkes. Dè bòrreltje vatten-ie aalt om half elf – gin menuut irder, mer ok gin seconde laoter. Om vèèf vur half elf begon-tie op de klòk te kèèke, ’n groôte stònde klòk die tusse humme stóél en dieje van oomas in ston. Dan vreef-ie mi baai z’n haand ’n bietje ongedùùrig oover z’n kniejes terwèèl dè-tie om de zovvul tèèd efkes omkeek. Es’t ooma in de gaote kreeg – mistal zaat ze op ’t gemakske wè te braaie – dan stuurde ze’m nòr de keuke. “Nie gòn zitte vrèèven oover die kniejes! Gòt oew bòrreltje ’s haole!” Dan stiefelde oopa nòr de koelkast en schonk-ie z’n èège z’nen Henkes in.

Dè bòrreltje ging aaltij in’t zelfde glòske, dè iederen dag wir omgewaase wier. Dè glòske dè was wel zo klèèn dè ge bekaant meejlij kreegt, mer oopa die wies daor wel raod meej. Die schonk dè ding zo vol dè-t’r nò d’n irste slok nòg ’ne kòp op ston. Vuutje vur vuutje schoefelden-ie dan trug de kaomer in, zodè-t’r ginnen drùp oover de raand ging.

Nò dè eên bòrreltje was’t klaor. Gin haor op z’ne kòp die-t’r òn dòcht om nòg ’ne keêr trug nòr de keuke te gaon. Om elf uur was’t bedtèèd. Es-t’r dan oôt nòg wè in’t glòske zaat, dan sloeg-ie dè in eêne teug aachteroover.

Op zondag was’t feêst: dan kreeg-ie ’s mèèrges nò de kerk, es-t’r de kender en de klèènkender waare, ok ’n bòrreltje. Dè was-t’r ok aaltij mer eêntje, behalve es’t ’nen heêl bezunderen dag was; dan gunden-ie z’n èègen ’n twidde. Dè smòkte dan netuurlijk nòg veul lekkerder es dè irste; dè begrepte wel.

Oopa ha z’n èège heêl hendig wel ’s ’ne keêr meêr kanne kietele - we zon ’m grôt gelèèk gegeeve hebbe - mer dè din-tie nie. In al die jaore dè’k ’m gekind heb, bleef ’t bè dè klèèn, gèèl bòrreltje op gezette tije. ’t Genòt zaat ’m vur hum in de reegelmaot, nie in de ooverdaod. Wie-t’m kinde, wies dè en gunden ’m z’n bòrreltje van harte. Die zùrgde dè-t’r ’n fles koud ston es oopa kwaam. Was-t’r niks, dan vatten-ie gewoon ’n bakske kòffie. Dè bòrreltje dè kwaam dan ’s aoves wel wir - eêntje dan, war.

Zelf zè’k himmaol nie van d’n draank. Ik heb ’r noôt zo gek veul om gegeeve. Mer è’k nou oôt tòch ’s wè likeur vur m’n èège inschenk, dan gòg ’t in’t klenste glòske dè’k heb. Dan vat ik heêl klèèn slukskes en zùrg ik dè’k ’t góéd prúúf. En dan ziej ik oopas wir vur me, die iederen aoved wir net zo blij was mit dè bietje genòt dè-tie z’n èège gunde.

Kareltje (Drunens)