Tijdens een fietstocht van 3000 km, die hij twee jaar geleden maakte van Colombia naar Equador, heeft Vincent Nijkamp uit Loon op Zand zijn grote liefde Sofia ontmoet. Met haar wil hij in Colombia een boerderij in traditionele landbouw beginnen. In de afgelopen periode hebben we Vincent Nijkamp in twee artikelen gevolgd in zijn pogingen om aan te monsteren aan boord van een zeilboot die hem naar Colombia kan brengen. Inmiddels is hij via een tussenstop op de Canarische Eilanden in de Cariben belandt. Vanaf Martinique is hij op een catamaran met een Zweedse kapitein afgevaren richting Curaçao met als tussenstops Barbuda, St. Barts, St. Maarten, Britse Eilanden, Bonaire. Vanuit Curaçao is het dan nog maar een peulenschil naar Colombia.

Door Jack IJpelaar

Het is april 2023. De prachtige boot van de Zweedse kapitein met Vincent en Ludo aan boord zal binnenkort vertrekken naar Curaçao. Vooraf krijgen de jongens hun taken te horen: het schoonhouden van de boot, eten koken, afwassen, reparaties en zeiltaken uitvoeren. De beide bemanningsleden vinden dat de kapitein ook zijn deel van de werkzaamheden moet nemen en beklagen zich daarover bij hem. Ze suggereren daarbij op een andere boot te zullen overstappen. De Zweed reageert daar emotioneel op en zegt teleurgesteld en boos te zijn. Ludo verklaart daarop dat hij er helemaal klaar mee is en gaat daarom niet mee.

Kapitein kent zijn boot niet

Met aan boord de kapitein en Vincent vaart de boot af. Na twee uur worden ze achtervolgd door de Franse kustwacht die hen aanhoudt en informatie wil. Ze hadden een onduidelijke melding gehad, maar na een korte controle mag het zeilschip verder varen. De kapitein reageert er gestrest op. En hoe verder ze de oceaan opvaren verbaast het Vincent steeds meer dat de kapitein verdomd weinig blijkt te weten over zijn eigen boot en over zeilen in het algemeen. Dat is geen probleem want zó lastig is het niet in dit gedeelte op de oceaan omdat er continue een oostenwind waait. Maar telkens als er zich iets onverwachts voordoet strest de man en roept hij: “What is wrong Vincent? What should we do?”

Appartement met tuin en zwembad

Door het rustige weer zeilen ze zo vrijwel zonder problemen van eiland naar eiland: St. Barts, St. Maarten en de Britse Maagdeneilanden. Op de boot zijn alle taken voor Vincent: “Meneer de kapitein hield zich vooral bezig met computeren en telkens als we ergens voor anker gingen in een van de prachtige Caribische baaien raakte hij in paniek en riep dan: ‘Vincent we are drifting!’, wat heel normaal is als je voor anker gaat.” Eenmaal aan land scheiden de wegen van de beide zeilers telkens. Vincent zoekt lopend en liftend het avontuur op en ontmoet op die manier op St. Maarten een groep Argentijnen wiens werk het polijsten van superjachten is. Ze nodigen hem uit in hun mega appartement met tuin en zwembad. Bij de BBQ met een biertje praten ze over het leven in verschillende landen. Hij mag er de nacht doorbrengen.

Bruut gewekt door een duw

De volgende avond belandt Vincent op een strandje waar hij enkele studenten rond een kampvuur treft. Hij drinkt wat met hen maar verlaat de groep als ze zo dronken zijn dat hij hun Frans niet meer kan verstaan. Die avond slaapt hij in het gras tot hij gewekt wordt door regendruppels in zijn gezicht. Als hij een verlaten bar ontdekt waar hij door een kleine opening naar binnen kan besluit hij daar op de bar verder te slapen met zijn gitaar op zijn buik. Midden in de nacht wordt hij bruut gewekt door een duw, waarbij zijn gitaar op de grond valt. “Get the fuck out of here! You ain’t got no respect! This is what people get killed for!”, is wat een man hem toeschreeuwt. “Ik besloot snel op zijn ‘voorstel’ in te gaan en kroop als een kakkerlak door dezelfde opening als ik gekomen was en begon te rennen. Tot... ik erachter kwam dat ik mijn Van Bommelschoenen vergeten was die mijn vader als cadeau had meegegeven. Ik ging terug en de man herhaalde zijn ‘verzoek’ of zo je wilt ‘advies’ dat hij eerder deed, wel een keer of zes maar ik kreeg mijn schoenen.”

Discussies met de kapitein

Tijdens het verblijf op de Maagdeneilanden krijgt Vincent op de boot steeds vaker discussies met de kapitein. “Tijdens wachtdienst mocht ik geen gitaarspelen en ook niet fluiten. Ik raadde hem aan te stoppen met zeilen omdat hij er veel te gestrest voor was en constant alles wilde controleren. Een goede eigenschap van hem was dat hij altijd de discussie aanging en mij mijn mening liet zeggen. Maar de uitkomst was dat er niets veranderde.”

Geweldige binnenkomst

Na enkele dagen wordt de tocht voortgezet richting Curaçao. Gedurende de vijfdaagse zeiltocht is er goede wind van bakboord met rustige golven en een temperatuur van 30 graden. Zes uur op, zes uur af, wassen, koken en leven op een schuin in het water liggende boot. “De binnenkomst in Willemstad was geweldig. Zwaaiende toeristen op de terrassen toen we onder de geopende Koningin Emmabrug doorvoeren. Na maanden reizen was ik bijna in Colombia. Het voelde als een geweldige overwinning.”

Dinghy losgeslagen en gezonken

Via facebook vindt Vincent snel een boot die richting Cartagena gaat. De kapitein is een Pool, die wel een slok lust. Verder gaan er nog vier boot-opstappers mee. Het vertrek wordt telkens uitgesteld en Vincent verliest het vertrouwen in het reisplan. “Manana”, zegt de Pool elke keer. Als Vincent de zevende dag pas om 16.00 uur op de boot aankomt is de Pool geïrriteerd omdat ze juist die dag wilden vertrekken. Die avond varen ze de haven uit. “Ik vroeg nog of we de dinghy (reddingsbootje) niet naar binnen moesten hijsen, maar dat was niet nodig volgens de kapitein. Hij had een extra safety-lijn aangebracht en er kon niks gebeuren. Rond 04.00 uur werd ik gewekt door Laura, een mede-opstapper. Ik ging mee naar het dek waar de kapitein in zijn onderbroek half in het water stond. De dinghy was door de wind losgeslagen omdat een lijn losgebroken was en daarna gezonken. Bij twintig knopen wind begonnen we met vereende krachten aan de operatie: ‘Haal het bootje aan boord’. Een uur en een kotsende kapitein later zweefde de dinghy boven de boot. Het was gelukt en de rust keerde weer aan boord.”

Vol gas de hellingen bestormen

Het is 29 mei als de zeilboot de haven van Cartagena, de kusthoofdstad van Colombia, binnenvaart. Vincent kan zijn geluk niet op. Zes maanden geleden is hij vertrokken en nu heeft hij voet aan wal gezet in Colombia. Hij vindt al snel een fiets, een mountainbike, en om de drukte, hitte en chaos te ontvluchten gaat hij meteen op weg naar El Carmen. Die weg is voor hem bekend terrein van zijn tocht die hij tweeënhalf jaar eerder heeft gemaakt en verloopt dan ook voorspoedig. Na vier dagen, hij is dan veertig mango’s, een heftige regenbui en 500 km verder komt hij aan in Puerto Valida, het laatste stadje voordat hij de bergen ingaat. Na overnacht te hebben in de buitenlucht besluit hij na het ontbijt vol gas de hellingen te bestormen. Hij heeft de weg al eerder afgelegd, maar dan in omgekeerde richting en klimmen is lastiger dan dalen. Een waterval langs de weg zorgt voor een welkome verfrissing.

Allesbehalve rustige nacht

Als hij op een hoogte van 1800 meter is aangekomen begeeft de achteras van de mountainbike het. Het is al donker en er is niets in de buurt. Een passerende motorrijder blijkt uitkomst te bieden. Het is een vrouw met een kind die in het eerstvolgende huis woont en zij raadt hem aan daarheen te gaan. De vrouw leeft er in een klein huisje met haar vriend, kind, hond, kat en kippen. “Ik mocht mee eten en vertelde onder de maaltijd mijn verhaal over de reis die ik maakte. Daarop nodigden ze mij uit te blijven slapen. Die nacht verliep echter allesbehalve rustig. Het huisje stond op nog geen drie meter van de weg en de hele nacht raasden oude Amerikaanse trucks over de helling en daarnaast componeerde een stortregen ook nog eens hard klinkende melodieën op het lekke, zinken dak.”

Weerzien is emotioneel

De volgende ochtend wordt Vincent naar het dorp verderop gebracht om zijn fiets te laten repareren. Dat gaat snel en om 10.00 uur gaat hij op weg om de laatste kilometers af te leggen naar El Carmen de Viboral. Naar de boerderij waar hij zijn geliefde Sofia eindelijk in de armen kan sluiten. Het weerzien is emotioneel. Na een reis van ruim een half jaar is Vincent eindelijk aangekomen op de plaats waar hij een nieuw leven wil beginnen met zijn Sofia.

Nieuw bestaan krijgt gestalte

Vincent laat weten dat hij de afgelopen periode al op verschillende plekken heeft gewerkt. In een restaurant waar hij pizza’s heeft geserveerd en bij een oom van Sofia waar hij heeft geholpen bij het rooien van aardappels. In de bergen heeft hij cassave geoogst en koffieplantages onderhouden. Hij werkt veel op de boerderij van Sofia’s vader waar hij steeds meer leert over traditionele landbouw. Als de tijd rijp is wil hij samen met Sofia zelf een boerderij in traditionele landbouw beginnen. In juli was zijn verjaardag en die dag zijn er verschillende boot-opstappers die hij kent en die allemaal in Colombia ronddwarrelen, hem komen opzoeken. Vincent geniet van de zon, van de regen, het water dat uit de bergen stroomt, de heerlijke vruchten van het land en natuurlijk van de liefde. Zo krijgt zijn nieuwe bestaan in een ver land met zijn grote liefde, langzaam gestalte.

Vanuit Nederland wensen wij het stel veel succes en voorspoed in hun nieuwe leven. En dank voor het delen van deze avontuurlijke reis.