In ’t Braobants Dagblad van ’n tedje geleeje wier de vraog gesteld: ‘Dit ies ’t beste RKC sins... jèè, sins wenneêr èègelijk?’ en toen vòlgden ’r ’n paor suggesties. Ik wil me nie in die diescussie menge, want dè roept teegeworrig al gaauw eemoosies en agressie op bij zoogenòmde voetbalsuuppòrters, mer d’r zal wèènig diescussie zèèn oover ’t slechtste RKC, want dè waar ongetwèèfeld d’re thuiswedstrèèd teege ’t Loônse Uno Animo, midde jaore feftig. ’t Wòlluks lef wier genaodeloôs afgestraft in de tèèd dè-t’r alleên nòg mer spraoke was van ammateurvoetbal.

Loôn ha in dieje tèèd ’n bekaant ònverslaonbaor elftal meej de vijf bruurs Meijer – Wim es ònvoerder en stopperspil, Jan es midveur en topscoorer, Kees en Leo es betrouwbaore backs, Tony es linksbèùte – d’re nèèf Jos Lichtenbèèrg es onverschròkke kieper, en Mari de Noôy en de gewiekste Jaantje van Vught es middevelders. ’t Eênigste dè RKC daor dieje zondegemiddeg teegenoover kon stelle, was de in de Langstraot zo verfoeide kaauwe kak: al wè in de rest van Neederlaand oover Haogeneeze òn grappe de ronde deej, zoo-es èèrepel haole in ’n vioolkiest, vleês huure en dergelijk, heûrde ge hier toen oover Wòlluk vertelle: ze trokke aaltij net ’n te groôte broek aon omdè-se meêr wilde schèène dan ze waare.

Toen de tweej ploege ’t veld op líépe, schepte eên van RKC’ers teege Jan Meijer op dè zij de eênigste club in de wijen omtrek waare die ’n scoorebòrd han, waorop Jan zeej dè hij dan wel zu zùrge dè-se cèèfers tekòrtkwaame. Daor wier hard òn gewerkt, want meej de rust ston ’t al vèèf-nul. Mer daor bleef ’t nie bij, want nò rust wier ’t alsmer erger en op ’n gegeeve oôgenblik was’t al tíén-nul. Toen mòkte RKC èèndelek òk ’n puntje – zelfs ’n blende kat vangt nog wel ’s ’n muis – mer toen kwaam ’t onvermèèdelek moment: Jan Meijer zùrgde vur elf-eên. ’t Manneke bij ’t scoorebòrd ston eêrst hulpeloôs rond te kèèke: hij hai immers mer tweej cèèfers eên, wòrdeur ’t drèègement van de Loônse midveur letterlek waor wier gemòkt. De jonge hing toen alvast mer twaolf op. Wè moes-ie aanders? En dè wier ok d’n èèndùtslag...

De week daorop spulde Uno thuis teege Heusde. Die han d’n beste kieper van heêl de afdeêling en dè was mer góéd ook. Hij stòpte de onmoogelijkste balle en daordeur wies-ie de schaoi te beperke tot mer elf-eên.

Kort dòrnao voltrok zich ’t draama oover Uno Animo: ’t betòld voetbal wier ingevoerd en zoowè hil ’t eêrste elftal wier weggekòcht. Jan Meijer ging nòr NOAD, Leo en Tony nòr NAC, Kees en Mari de Noôy nòr Longa, Wim Meijer en Jaantje van Vught stopten ’r meej. ’t Was vurloôpig gedaon meej de geweldige rizzultaote, totdè ’n nieuw ginneraosie jonge speulers ’t vaondel kon ooverneeme om de naom van Uno Animo (‘eên van geêst’) hoôg te haauwe.

Anton van der Lee (Loons)