Beeter ’ne goeien buur es ’ne verre vriend. Ik hai en heb nog stids ’t geluk en vurdeêl van allebaai. Stoepke legge of bier haole – d’r ies aalt wel ’nen bùùrman die meejhelpt. En de roep om ’nen bùùrtbòrrel, ’nen barbecjoew of vùùrke stooke klinkt eigelijk vol-continuu. As we wir ies wè organiseere in de moestuin, loôpe aauw en jong meej van alles te leure. De stemming komt ’r nogal licht in. Klèèn leêd of groôte prebleeme lòsse we oover ’t algemeên gezaomelijk op.

Meej m’n bùùrmanne hè’k aalt góéd kanne akkedeere. D’n oudste van’t stel hiette Willem. Hij werkte as ’n pèèrd en z’nen aachterom ston altij oope. We stokte p’r ongeluk z’n nieuwe pitríéte tuinstel op, boorde ongevraogd in z’n schuur, en meej oons verbouwing slopte we in alle euforie z’ne schorsteên van ’t dak – en daor kwaam-tie pas ’n week laoter aachter.

Willem lèèfde nao z’n schaaiing lange tijd alleên. De kijnder waaren ’t huis uit, waordeur dè-tie automaotisch wè meêr bij oons oover de vloer líép. Saoterdagsmèèrges standaord op ’n bakske meej wòrstebroikes, veul pròtjes en de laachers aalt op z’n haand. ’s Middags vanaf ’n ùùrke of vier gezellig meej z’n alle ’n pilske vatte aachter op d’n dam.

Hij leêrde Tanja kenne, ’n Oekraïense vrouw, die in ons bùùrtje al snel d’ren draai wies te vijnde. Meej daanse waar ze nie te haauwe. Dè leek meêr op vrij wòrstele as op de quickstep. En as ze oe woi bedaanke, zeej ze: “Boerman, effe knoefele!” Willem waar zo gelukkig dè we oons schilderijkes aon de slòpkaomermuur reegelmaotig truug mosse hange, omdè al die eemoosie ‘saomekwaam’ op zondagmèèrge in de echtelijke bedsteej.

Tradisie schreef veur dè we zoo rond kerst de geute bladvrij mòkte. Willem hielp netuurlijk meej. Hij líép meej ’ne puffer in z’n haand en klaogde: “Ik heb ’t op m’nen òssem.” Net as zovvul aander meense waar Willem in de greep van vòlksziekte nummer eên terechtegekomme.

Nao ’nen hoôp meedische en rillasjoneele ellende ging Willem ’t verzùrgingstehuis in, en Tanja gedesilluzjoneerd letterlijk meej d’r fiets in de haand d’n boer op. Zondagaovend, ùùrke of aacht, tweej tasse aon d’r stuur. Ik zie ze nog vurbijkomme. Laf as we waare, en bang vur eeventueêle prebleeme, líéte we’t gebeure. De gordijne wè verder dicht, en de tillivisie ’n taandje harder.

Ik denk nog vaok aon Tanja en m’nen boerman. Uitendelijk waar ik vur allebaai.

Marcel Steenbergen (Waalwijks)