Woensdag 3 juli. Het is 13.00 uur. Er wordt op me gewacht. Ad opent gastvrij de voordeur. "Zullen we maar meteen beginnen met koffie?" Echtgenote Corry vanuit de keuken: "Luuste gij er misschien ook zonne lekkere verse, krokante, luchtige, pure aardbeienslof bij, Harry? Onze kleinzoon gemokt." Overbodige vraag, Corry.

Een verhaal van Harry Hens

Familie Aquina

Zijn wieg stond eind jaren ‘40 in de Mgr. Völkerstraat in Kaatsheuvel, op huisnummer 26. Als klein jongeske bracht Ad Zijlmans zijn jeugdjaren door op de Sint Jansschool bij de Broeders van Liefde in de Dr. van Beurdenstraat. Met een ondeugende glimlach vertelt Ad, alsof het gisteren was: "Hier, waar wij sinds 1972 wonen, drie deuren voorbij mijn ouderlijk huis, was vroeger een sigaretten- annex snoepwinkeltje van de familie Aquina gevestigd. Toen ik op een vrijdagmiddag van school kwam, er lag buiten zeker een halve meter sneeuw, ging ik met mijn vriendjes snoep halen bij Aquina. Ieder een zak voor 5 cent, maar we brachten elk voor zeker ‘n kwartje sneeuw mee naar binnen.

Schoenfabriek

Halverwege 1960 leerde Ad zijn grote liefde Corry Dingemans kennen. In 1972 gaven ze elkaar het ja-woord en gingen ze, toeval of niet, wonen waar de familie Aquina ooit hun sigaretten, sigaren, shag, kaneelstokken en bazooka kauwgom sleet. Binnen enkele jaren zagen twee dochters het levenslicht.

Amper 16 jaar oud ging Ad, zoals gebruikelijk in die jaren, aan het werk in de schoenfabriek van zijn vader, achter het huis. Een opleiding aan de Handelsavondschool en met name de Vakschool in Waalwijk, waren noodzakelijk om kennis te vergaren en het vak onder de knie te krijgen, om met het diploma op zak als lijmzwikker thuis de machines te mogen bedienen. Modellen tekenen leerde hij bij de firma van der Velden. Tussen de bedrijven door moest hij stickertjes plakken in de geproduceerde collecties schoenen voor onder andere van Woensel en V&D. Er werden werkweken gemaakt van tussen de 60 en de 80 uren.

Plastieke schoenen

Op een goed moment, Ad is dan pas 38 jaar, beginnen zijn eigen werkschoenen spreekwoordelijk te wringen. De klad kwam er in. De concurrentie uit lage-lonen-landen beheerste de branche. Schoenfabrikanten hevelden hun productie over naar China en omstreken. Terwijl er in Kaatsheuvel 100% leren schoeisel van de band rolde, werd Europa overspoeld met plastic varianten van inferieure kwaliteit. Die vreemdelingen wisten nauwelijks het verschil tussen een contrefort en een tekswipper. En wat helaas nóg schrijnender was, was dat ook de mentaliteit in het vak hierdoor in negatieve zin veranderde.

Handel is handel

Handel is handel, moet het gros van de schoenfabrikanten gedacht hebben. Er ging een lichtje branden bij Ad Zijlmans. Hij kon zich absoluut niet verenigen met deze situatie. Hij stond voor een dilemma. ‘Moet ik hiermee doorgaan totdat ik 65 jaar en één maand oud ben, of kies ik voor een nieuwe uitdaging?'. Terwijl de kunststof C-paren voor nog geen twee tientjes als verse broodjes over de toonbank gingen, kostten de goedkoopste orthopedische schoenen fl. 1.500,- per paar. "Had ik het maar eerder geweten", dacht Ad hardop. Geen wegwerpproduct, maar handgemaakt, 100% topkwaliteit, eerlijk en duurzaam. Hij maakte de overstap naar de specialisatie orthopedische schoenmakerij. Niet meer op je tenen te hoeven lopen om de deadline te halen, maar een hoogwaardig product vervaardigen, waar Ad en zijn collega’s de mensen blij mee konden maken. Dat laatste gebeurde en zo werkte hij tot aan zijn pensionering met heel veel voldoening in de orthopedie.

Vrije tijd

Ad zorgde dat er altijd tijd was voor hobby’s en andere uitlaadkleppen buiten de werkuren. Behalve de interesse voor de kinderen en de drie kleinzoons, viste hij graag, hij hield in de tuin een volière en hij was van 1995 tot 2014 adjudant van Prins Carnaval van Turfstekerslaand. Altijd correct en in de schaduw van de Prins en de Raad van Elf, zorgde Ad tijdig voor een natje en een droogje, zorgde hij voor de uit te reiken onderscheidingen en maakte hij stipt afspraken voor het jaarlijkse ziekenbezoek met Carnaval. Ad en Corry kamperen nog steeds met veel plezier. Ze waren regelmatig te vinden in de Katjeskelder in Oosterhout of op de camping in Vinkeloord. Ad tafeltennist bij NVR (Na Verlies Ruzie) en als vrijwilliger klust hij al 26 jaar in De Gildenbond met timmerwerkzaamheden en versieren en decoreren van de seizoenen. Ook zingt hij al vele jaren in het het koor ‘De Vaert Er In’ en sinds zijn AOW verricht hij hand- en spandiensten bij zijn dochter, schoonzoon en kleinzoon in Bakkerij Piekfijn (zie aanhef).

Cultuur snuiven

Ondanks een overvolle agenda planden Ad en Corry altijd ruim van tevoren lange of kortere vakanties. Zo hebben ze in de loop van de jaren met hun kinderen zowat heel Europa doorkruist. Cultuur snuiven en genieten van de vrijheid. En ze hebben ervaren hoe mooi en indrukwekkend Amerika en Canada zijn. "Een verrijking van ons leven."

50% korting

‘Wat zou je 67-plussers mee willen geven voor de invulling van de vele vrije uren? Ad hierover: "Begin op tijd met afbouwen. Om er alvast aan te wennen. Heel belangrijk is dat je na je werkzame leven fit blijft. Blijf investeren in je gezondheid. En vergeet vooral niet om te genieten. Als het even kan elke dag. Want je bent langer dood dan dat je leeft." Voordat Ad kan reageren op de vraag wat hij zou doen wanneer hij het één dag voor het zeggen zou hebben in Kaatsheuvel, snoert Corry hem de mond. Ze mengt zich in het gesprek. "Dè wit ik wel, ja. Zet er mar geruust in, dè we 50% korting moete kanne krijgen op een jaarabonnement van De Efteling. Dè kanne ze best miese vur meense uit de Ketsheuvel." Nu maar hopen dat de directie van het sprookjespark Weekblad De Duinkoerier deze woensdag ook in de bus krijgt. Desnoods twee of drie.