Eêns in de pòr mònde koome we bij mekaore op de kòffie. Meej ons vrouwe, op zondaggemèèrege om ’n uur of twaolf. Zo mer efkes ’n bakske meej wè lekkers. ’n Ùùrke waauwele. Gin draank, want dan lopt ’t ammel uit en ge wit nie waor ge blijft. Nee, gewôn ’n bakske leut meej geleuter. We woone vijfhonderd meeter van mekaore aaf, ieder aon ’nen aandere kaant van de Sint-Jan. Omdè we allebaai zicht op de toore hebbe, en vanweege ’t tijdstip, noeme we oonze bezoekskes ‘uit de leste mies’.

Ik laot z’nen echte naom mer aachterwege, want ’t kan nie aaltijd dur d’n beugel wè-tie allemaol uitfrit. Laot ik ’m duus mer gewôn Jan noeme. Jan en ik hebbe mekaore leêre kenne op Facebook. Ik hai ’n flaauwekulleke geplòtst en Jan reageerde daor grappig op, al plat Wolluks schrijvend. Van ’t eên kwaam ’t aander en uiteindelijk kende we saome tòch wel ’nen hoôp dezelfde meense. We zen nog net gin femilie, mer ’t schilt nie veul.

Jan ies technisch. Hij kon góéd leêre, heej de hbs gedaon, mer werkte liever meej z’n haande, duus ies-tie monteur geworre. ’t Ies ’nen handige soodemieter. Hij heej me ondertuuse al geholpe meej ’n hek vur oons kiepen en knijne aachter in de tuin, en meej ’n katròl en gewichte vur oons zwaore zolderluik, om mer ies ’n pòr dinge te noeme. ’t Ies ’ne goeie meens, mer hij heej van die streeke. Es ge op oew gemak mee oewen hond dur de straot lopt, dan kan ’t zijn dè ge ineêns van de stoep geblaoze wort dur ’n gigantisch lewaai. Dan komt Jan vurbijgereeje: die heej ’ne vraachtwaogeclaxon onder z’nen autoo gemonteerd. Van die dinge.

’t Moiste wè-tie uitgefreete heej ies dè-tie de geminte vur ’m heej laote werke zonder dè-se’t in de gaote han. Jan heej z’n schùùrke aon d’n aachterkaant van z’n huis. Daor stalt-ie ’s zoomers z’ne kerreven. Dè ies wel nie offisjeêl de bedoeling, mer ’t paast net. Nòst dè schùùrke heej de geminte ’n gebouwke. ’t Ligt ammel gewôn aon de straot meej van die vìèrkaante baandkaai. Dè’s verveelend vur Janne, want dè ies nogal ’n gedoe es-tie daor mee z’ne kerreven op en aaf moet.

Nou ging de geminte hullie paand gebruike vur bezoekers. Duus d’r moes ’nen offisjeêlen oprit koome, en daor paast zo’ne vìèrkaanten baandkaai nie bij. Die zou duus vervange worre dur ’ne schuine stoepraand. Toen Jan ’s aoves thuiskwaam van z’n werk, zaag-tie dè-t’r meej gèèle verf op de stoep van de geminte ’n breej vlak geschilderd was. Dè was es ’t waore de bouwtekening vur de gemintemennekes die dieje nieuwen oprit moese gòn maoke. Jan bedòcht z’n èège gin menuut: hij mengde verf tot diezelfde kleur en trok de streêpe keurig netjes deur zodet ok zijne stoep d’r bij betrokke wier. Tot op d’n dag van vandaog mòkt Jan gebruik van z’n vloeiend opritje, meej veul daank aon oonze geliefde geminte Wolluk.

Ferdi Labordus (Baardwijks)