Het leek helemaal in de soep te lopen. Het programma van het retraiteweekend. Door de paardenreddingsboot. En toch kwam het juist helemaal goed. Het bleek een goede oefening.
Die ochtend mocht ik een aantal mensen meenemen op de reis van hun hoofd naar hun hart. Een reis waar veel kloosterlingen, spirituele schrijvers en andere wijze vrouwen en mannen ons in voorgaan. Hoe kom je uit je hoofd, waarin je alles plant en bedenkt, en geef je ruimte aan je hart waarin je dichter bij de bron van je leven kunt komen?
Daarbij legde ik iets uit over tijd. Kloosterlingen en andere wijze mensen maken onderscheid tussen twee verschillende soorten tijd. Er is de tijd die je plant en altijd tekort komt. Tijd van deadlines, tijd waarmee je efficiënt wil omgaan, tijd waarin je vaak geleefd wordt. Het is de tijd die je kunt meten. Laten we dit kwanti-tijd noemen.
En er is de tijd die je kunt vergeten, de tijd die kan stilstaan. De tijd die ergens rijp voor kan zijn, of juist niet. Dat het nu niet de tijd is om dit of dat te doen. Het is een tijd waarin je niet geleefd wordt, maar die je beleeft. Laten we dit kwali-tijd noemen.
Ondanks dat ik iedereen aanmoedigde om toch vooral op het eiland al je zintuigen open te zetten, de tijd te vergeten en te voelen wat voor hen belangrijk is, zat ik in mijn achterhoofd te rekenen met het vervolg van het programma. We zouden in stilte naar het strand lopen. Maar anders dan anders zouden we daar niet alleen zijn, maar met een paar duizend man. Die zouden op de maandelijkse demonstratie van de paardenreddingsboot afkomen.
Ik had het al eens gezien: echt heel toeristisch Ameland komt af op de tocht die de reddingsboot maakt van het centrum van Hollum naar het strand. Aangedreven door 10pk, met een enorm geweld, vliegt de boot over de weg, het strand op, en wordt hij te water gelaten, en er weer uitgetrokken. Een machtig spektakel, maar dus niet de stilte die ik zocht voor de groep.
‘Heb je wel naar jezelf geluisterd? vroeg ik mezelf af. Ik kon wel van alles bedenken, en ik kan me tegen hindernissen verzetten, maar blijkbaar was het nu de tijd voor de paardenreddingsboot. Wie weet wat dat ons bracht. Dus we gingen.
En zo zaten we in de eerste zomerzon zonder jas in de duinen en keken uit het op strand. Alleen een boot, tien paarden en de nodige menners, een paar duizend man die applaudisseerden toen de boot te water ging en verder alleen de zee, de zon en het strand. Daarin konden we uit ons hoofd naar ons hart komen. Er was zo veel te zien, te horen, te ruiken, te voelen. Het moest zo zijn.
We gingen daarna alsnog wandelen, maar nu wat korter, door het bos. Anderen fietsten. Die ochtend hadden we de planning even gelaten voor wat die was. We lieten los. En toch kwamen we op tijd bij de Vuurtoren voor de lunch. Ook dat was voor mij een teken dat het goed was. Meer openstaan voor beleving betekent niet dat je moet breken met alles wat moet. Het kan je wel stimuleren de lat minder hoog te leggen, om uiteindelijk meer uit je tijd te halen.
Het programma van het retraiteweekend heeft er niet onder geleden. Sterker nog, het heeft ons beter laten landen op de plek waar we een weekend mochten zijn. De reis van je hoofd naar je hart begint met leren ontvangen. Ook voor degene die de retraite leidt. God heeft humor.
Dominee Otto Grevink is predikant voor Kaatsheuvel en de Efteling, Sprang-Capelle en Waspik vanuit De Brug, en pionier bij Zin op School in Waalwijk en bij De Plaats op Ameland. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.