Huumor ies van alle tije, mer hij ies stèèrek veraanderd in de loôp van de jaore. Dè heb ik dan ook zien gebeure – en ’t geldt veural vur bakke die worre verteld. In z’n algemeênhed kan worre gezeed dè-se rèùger, harder, seksistischer en minder huumoristisch zen geworre, en dè wij vroeger meêr reekening híéve meej de vraog of ’r klèèn oôrkes in de buurt waare, want dan wiere de mòppe verteld die – zoowès dè toen wier gezééd – geschikt waare vur onder de kerstboôm.

’n Jaor of sestig, seuventig geleeje waar in Loôn de vòlgenden bak in omloôp.

’ne Stoeren bouwvakker ùt Amsterdam verdòcht ’r z’n vrouw van dè-se’m ontrouw was. Hij ging dòrrom ’s ’ne keêr onverwaachs ooverdag nòr huis en trof ze aon in ’nen opgewonde toestaand. Hij zeej: ‘D’r ies hier ’ne vremde kèèrel in huis gewiest!’ Mer ze ontkende dè heftig. Hij wies wel beeter: ‘Dè’s wèl waor, want d’r leej segaorenas in d’n asbak en ik roôk alleên mer sjek!’

Eêrste bedrèèf:

D’r komt ’ne vrij jonge meens bij Peetrus òn de heemelpoort. Peetrus zeej: ‘Wè komde gij hier dóén? Want wij han op jou himmaol nie gereekend.’

‘Ge moet mer pech hebbe’, zi-tie. ‘Loôp ik op m’n gemak dur de straot in Amsterdam te kuiere, goôit ’r eên of aandere gek ’n koelkaast van drie hoôg ùt ’t raom nòr beneeje, rèècht op m’ne kòp’.

‘Dè’s sneuj’, zeej Peetrus. ‘Gòdde gij mer gaauw nòr binne.’

Twidde bedrèèf:

D’r komt ’nen Amsterdamsen bouwvakker bij Peetrus òn de heemelpoort. Zeej Peetrus: ‘Meej jou han we vandaog nog lang nie afgegesprooke.’

‘Ik zal oe eêrlijk zegge: ’t ies gin fraai verhaol’, zeej d’n Amsterdammer. ‘Ik verdèènk m’n vrouw van ontrouw, ik gòi onverwaachs nòr huis, vèèn segaorenas in d’n asbak die nie van men was; m’n vrouw ontkent alles. Ik vat van kòiighèd de koelkaast op en flikker die dur ’t raom nòr bèùte, mer dè was te veul vur m’n hart: acuute hartstilstaand. En dòrrom stòi ik nou hier.’

‘Zukke driftkòppe kunne we hier vurloôpig nie gebrèùke’, zeej Peetrus. ‘Gòdde gij irst mer ’s ’ne flinke tèèd nòr ’t vaogevuur!’

Derde bedrèèf:

Peetrus hig ’t druk vandaog. Hij vèègt ’t zweêt van z’n vurhoofd es-ie wir iemand zonder afspraok òn z’n poort zie verschèène en hij vraogt es gebrèùkelijk nòr de reeje.

‘Ik heb vandaog kennelijk m’nen dag nie!’ zeej de man. ‘Zit ik daor op m’n gemak in de koelkaast ’n segaore te roôke...’

Anton van der Lee (Loons)