Aangenaam. Mijn naam is Margje Oerlemans-Laros. Onder leerlingen beter bekend als juf Margje, juffrouw, juf, JUUHUUUUFFFF of soms zelfs mama of opa. Inderdaad, ik ben leerkracht. Trotse leerkracht van groep 3, 7 en 8 bij OBS Den Bussel. Graag neem ik jullie mee in mijn leven als leerkracht.

Ja hoor. De scholen zijn weer begonnen. Dat betekent dat er weer heeeeeeel veel leuks is om over te schrijven! Dit keer neem ik jullie mee naar groep 3.

De kleine frummels van groep 3 zijn lekker aan het buiten spelen. Dat hebben ze wel verdiend, na al dat harde werken. Ik geniet van de blije kreten, het uitgelaten rennen en het mooie spel. “Juf, wil je mee tikkertje spelen?”, vragen een paar leerlingen aan me. “Ja, leuk!” “Jij bent hem! Tel maar tot tien.” Als ik tot tien heb geteld, zie ik dat de leerlingen naar de andere kant van het schoolplein gerend zijn. Vol goede moed zet ik het op een rennen en probeer ze te pakken te krijgen. En ineens realiseerde ik me hoe oud ik was... Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kreeg de leerlingen met geen mogelijkheid te pakken. Om mijn falen te camoufleren, pakte ik de hand van een leerling om samen de anderen te gaan tikken. Ook dit was geen succes. “Meiden, ik ben kapot. Doe maar lekker samen tikkertje spelen”, hijgde ik.

Niet veel later vragen een paar andere leerlingen of ik honger heb. Ik had ongeveer een uurtje geleden geluncht, maar zei toch: “Ja hoor. Ik zou wel wat lusten.” “Oké, dan kom jij eten in ons restaurant. Ga maar lekker zitten. Iemand komt zo vragen wat je wil bestellen.” Ik bestelde friet. Een paar minuten later kwamen ze het brengen. Een pion werd gebruikt als puntzak en takjes fungeerde als friet. “Oh wat lekker! Heb je misschien ook mayonaise?” Even keken ze elkaar vertwijfeld aan, maar ze gingen mayonaise halen voor me. Ze kwamen terug met regenboogmayonaise (echt waar!), gesmolten stoepkrijt. Zo creatief! Ik mocht ook een toetje bestellen. “Doe maar een lekker ijsje.” Ze kwamen terug met een pion vol met verschillende kleuren stoepkrijt. Heerlijk.

Toen zei één van de leerlingen: “Juf, wij gaan jou lekker verwennen. Doe je ogen maar dicht, dan gaan we jou masseren.” Nou, wat een straf. Tijdens je werk gemasseerd worden. Dat kan niet iedereen zeggen. Even later gingen ze ook mijn haren doen. Ik werd er helemaal ontspannen van. “Haha juf, je haren zitten zo mooi! Dat zal meneer Hennie (onze conciërge) wel heeeeel mooi vinden!” En natuurlijk moest ik het ook even gaan laten zien. En inderdaad, meneer Hennie vond het prachtig. Hij begon spontaan te lachen, zo mooi vond hij het.

Aan een paar andere leerlingen moest ik beloven dat ze de volgende keer mijn haren mochten doen. “Want ik kan heel goed krullen maken, juf.” “Maar ik heb al krullen”, stribbelde ik nog tegen. “Daarom juist, dan kan ik ze zeker goed maken." Kinderlogica... Geweldig!

Ik kijk nu al uit naar de volgende keer als ik met ze ga buiten spelen. Mijn leerlingen, mijn klas. En ik mag hun juf zijn. Hun trotse juf.