Wenneêr vur ’n vereêniging iets moet wòrre gedaon, dan valt ’t lot aaltij op Joonas: ’t zen mistal dezelfde die ’t moete dóén. Dè ooverkwaam men ok wir toen ’r bij oonzen heemkundekring in de jaore taggetig ’n heêl ùtgebreid vraogeformelier es ingekoome stuk in de bestuursvergaodering òn de òrde kwaam oover trouwgebrèùke tussen niggentien-feftig en -vèèf-en-suvventig, afkomstig van Ineke Strouken, toen de dirrectrice van ’t Nederlands Instituut voor Volkskunde. Niemend vuulde z’n èège geroepe om die vèèf bladzij te gòn invulle en dòrom deej ik ’t es vurzitter zelf mer wir.

D’r wier ok in gevraogd of dè-t’r ’n trouwrippertaozje was gemòkt en of de trouwjurk bewaord was gebleeve. Dè was bij oons ’t geval: dieje jurk laag sins vèèf-en-sestig in ’n doôs op d’n aachterzolder, compleet meej sluier, diadeem, haandschóén en ringekussentje. Of ze die rippertaozje konne leêne om te koopieere. Dè deeje we, mer daormeej mòkte we wel ’n broek lòs. Wè bleek? Dieje trouwjurk was vòlges hullie deskundige ’ne trendsetter in z’ne tèèd: ’t was d’n irste die ze zaage meej ’ne geerende ròk in plek van ’ne kookerròk. Wiese wij veul? Heur aauwlui, die dieje jurk in Endoove han gekòcht, han èègelijk gin cent te makke, mer ze han kennelijk tòch nogal flink in de bus geblaoze om d’r dòchter schoôn gekleejd nòr d’n altaor te zien gaon. En nou vróég dè institúút of we’m won afstaon vur d’r museumverzaomeling. Betty kon ’r nog gin afstaand van dóén. Ik pròtte wè op d’r in: ’t was èègelijk ’n eêr vur d’r aauwlui die-t’r zoveul vur oover han gehad om heur in de kleêr te steeke vur d’n moôisten dag van d’r lèève. ’n Jaor laoter mochte ze ’m op koome haole.

Dè gebeurde dur ’n Limbùrgse assistente. Die was ’r himmaol weg van en ze vróég of zij d’r irst nog in zu maage trouwe. Mer laoter kwaam ’t spel pas vurgóéd op de waoge toen Ineke Strouken bij ’t publiceere in heur tèèdschrift Traditie footoos ùt oonze rippertaozje es illestraosie ging gebrèùke. Hil ’t laand ginge we deur, zoowès ik Betty de ring ònschoof onder ’t oôg van pestoôr Simons en kùster Mari Leêrmaokers.

’t Wier nog gekker toen Brabants Heem ’nen heêle stuudiedag waogde òn die trouwgebrèùke in ’t aauw boerekefeej en zaolecomplex van Mie Vingerhoets in Oôrschot. Betty en ik waare daorvur ùtgenoôdigd. ’s Middegs bròcht Ineke d’r verhaol en dè wier geïllestreerd meej dias, ok ’n òntal van oons trouwerij, en meej vurwerpe ùt de jaore tusse feftig en vèèf-en-suvventig. Dòrbij kwaam ok de trouwjurk van oons Betty wir teveurschèèn. Hij zaag ’r wir èùt es nieuw. Dè was toch wel ’n vremde gewaorwòrring, mer eên ding was dèùdelek: hij hai kennelijk ’n funcsie, ok vur oons Betty, want bij ’t glas wèèn nò afloôp kon ze iedereên vertelle dè zij die gedraoge hai bij d’r huuwelijk en dè was ok nog es nieuw...

Anton van der Lee (Loons)